Thursday, April 12, 2007

In debt...

I inherited a land not more than 700 square meters, when my father passed away. Hindi na ito maituturing na maliit na bahagi kungdi itinuring ko itong isang yaman galing sa aking ama. I felt devastated and heartbroken when it came to a point in my life na I had to make a final decision dahil nagloan ako sa bangko ng P100,000.00 lang. Sa araw araw na patong ng tubo, parang walang katapusan ang aking pagaalala paano ko ito mababayaran. It took two years, at halos higit pa ito sa doble ng mabayaran ko. The bank collapsed...and it gave me greater fears na baka makasama ang loan ko sa foreclosure. I cried and cried and I got no one to help me in that predicament. I made a decision to finally let go of that land. It was not a bare land. It has (and still) a one storey bungalow type, and an adjacent 4 door apartment. Big enough for my kids to roam and play around. I loved that place dahil minana ko ung lupa at unti unti ay nadevelop at nagkaroon ng mga improvements.

Maraming nalungkot at nanghinayang ng malamang naibenta ko ang property'ng un for only 1.2M, so small the amount for that kind. What I had in mind noon ay mai.settle ko ang obligasyon ko. Wala akong magagawa. Sometimes strange things do happen so fast. Ngayon fully recovered na ako financially. Hindi mayaman at di rin mahirap.

Isang paalala ng aking mga magulang ang naiwan nila sa aking isipan, "Wag mong yakapin ang isang bagay na di mo kaya..."

I love simple type of living...